در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «چشمانم را بستم، نفس عمیقی کشیدم. دستم را روی پیانو گذاشتم و نُت اول آمد، نُت دوم، نُت سوم، فراز و فرود. موتسارت فکر می‌کرد بعد از این آهنگ می‌میرد و مرد. خرافه همیشه خرافه نیست. اینکه پدر شایان می‌گوید خوابیدن، سخت نیست… خواب‌هایی که می‌بینم سخت است. پیانو زدن سخت نیست…ولی چیزی که ما را به پیانو زدن وامی‌دارد سخت است. نُت‌ها می‌آمدند و می‌رفتند. انگشتانم پیانو را نوازش می‌کرد. انگشتانم انگار پرش می‌کرد. از یک کلید روی کلیدی دیگر، از کلید سفید روی کلیدِ مشکی تند و تند! اگر یک لحظه توقف می‌کردم انگار نفس شایان متوقف می‌شد. اگر یک لحظه توقف می‌کردم، انگار آن بچه زیر لحافش تمام می‌کرد. انگار پیانو زدن من به نوعی با تنفس او مربوط بود.