یوسفی در آثارش به ادبیات کهن و افسانه‌ها توجه می‌کند و تلاش دارد بین کودک امروز و فرهنگ دیروز و افسانه‌ها ارتباط برقرار کند. او در داستان‌هایش بر صلح، عشق، همدلی، هم‌زیستی و انسان‌دوستی تأکید دارد و تعادل و میانه‌روی را تشویق می‌کند. او شخصیت‌هایی را برای آثارش انتخاب می‌کند که به‌نحوی از جامعه جدا می‌شوند و برای متفاوت‌بودن تلاش می‌کنند. شخصیت‌ها در داستان‌های یوسفی به‌طور یک‌جانبه خوب و در کل پاک و منزه از عیب و خطا هستند و فضای خوش‌بینی بر داستان‌ها حاکم است. شخصیت‌ها اطرافشان را می‌بینند، کشف می‌کنند و تغییر می‌کنند. آن‌ها دانای مطلق نیستند و رابطهٔ مرید و مرادی در روایت وجود ندارد. در آثار یوسفی، الگوی ثابت و اولیه برای شخصیت‌ها دیده نمی‌شود، بلکه آن‌ها به‌موازات شناخت بیشتر، تغییر می‌کنند و خودشان را با پیرامونشان تطبیق می‌دهند، بدون اینکه از محیط فرار کنند یا منزوی شوند. آن‌ها راه‌های خلق‌کردن را می‌دانند، مسائل را خوب می‌بینند و راه‌حل پیدا می‌کنند. نوش‌آفرین انصاری، نگرش یوسفی به ادبیات را نگرش تعلیمی می‌داند و آثارش را مبتنی بر محبت، احترام و اعتماد‌به‌نفس توصیف می‌کند. زبان یوسفی با توجه به گوناگونیِ آثارش یک‌دست نیست و بافت معینی ندارد. زبان آثارش گاهی به زبان افسانه نزدیک می‌شود و گاهی از آن دور می‌شود.
یوسفی معتقد است: «باید تنوع و تکثر جامعه انسانی را به بچه‌ها نشان داد تا آن‌ها بدانند که هیچ چیز مطلق نیست.»