نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد، اطلاعات گسترده رضا امیرخانی از فرهنگ تهران قدیم است که رد پای آن را می‌توان در همه جای داستان دید. امیرخانی با دقتی خاص، داستانش را براساس واقعیت‌های زندگی مردم دهه بیست شمسی بنا کرده و شرایط فرهنگی-تاریخی ساکنین تهران آن زمان را در نظر گرفته است.

این کتاب از سوی منتقدین امیرخانی به اثری رمانتیک – حزب‌اللهی تشبیه شده است. امیرخانی در این کتاب با نگرشی مذهبی تصوف را موازی با عرفان و عشق زمینی را با موضوعاتی عرفانی فرازمینی درمی‌آمیزد. نویسنده در اثبات ادعای ارتباط این دو به حدیث «من عشق فعف ثم مات مات شهیدا» مستمسک می‌شود (گرچه از سوی اکثر فلاسفه و عرفای ایرانی مفهوم عشق در این حدیث عشق عرفانی و نه زمینی است).