نوع روایت

«قصۀ شازده احتجاب از درون روایت می‌شود؛ هوشنگ گلشیری در کنار استفاده از دانای کلی که دارد، هر بار با ورود به ذهن یکی از ساکنان خانه، روایت را پیش می‌برد. عمارت پوسیده و ازدست‌رفتۀ شازده هم درست به خودِ او شبیه است.» هوشنگ گلشیری در شازده احتجاب با ترسیم شوربختی مردم به ویژه زنان و کودکان، نظام خودکامه‌ای را که بر پایه‌ی اقتصاد زراعی و وضعیت اشراف فئودال است، محکوم می کند. کتاب به شیوه بیان نامستقیم و به صورت یادآوری وقایع و انعکاس آن‌ها در یکدیگر نوشته شده است. در این کتاب، اصفهان قرن پیش با روابط اشرافی، زرق و برق شازده‌ها، فقر و مسکنت و بی‌پناهی مردم، داغ و درفش در زندان، جلاد، دوستاقبان، زن‌های صیغه و عقدی و اختلافات آن‌ها و بی‌قانونی وحشتناک عصر قجری به روی صحنه می آید. وصف هرزگی و ستم‌ها، تفریحات خانواده‌ای از تبار شاهان از یک سو و تجسم فقر و شوربختی و ستم‌دیدگی مردم فرو دست و به ویژه رنج زن‌ها و نمایش رسم‌های پوچ و خرافه‌ها از سویی دیگر، رمان شازده احتجاب را غنی و پر از لحظه‌های مضحک، خشم‌انگیز و اسفبار و در همه حال مؤثر کرده است.