آنچه این رمان را از دیگر آثار مشابه متفاوت می کند نحوه ی روایت آن است. روایتی که ریشه در ساختار ادبیات کلاسیک و کهن فارسی دارد؛ ساخت داستان حرکت موازی چند روایت به همراه یکدیگر است. ابوتراب خسروی که از شاگردان گلشیری است تلاش می کند تا تجربه ای اصیل برای خواننده ایرانی به وجود آورد؛ چیزی که تحت تاثیر جریان های مدرن فراموش شده است.

این اثر بسیاری از تکنیک‌ها و تمهیدات مشترک میان ایده‌های مدرنیستی و پسامدرنیستی‌ را داراست؛ تعدد راوی و تعدد روایت‌، غلبه‌ی عنصر وجودشناسی بر معرفت‌شناسی، جابجایی‌های زمانی در روایت، شباهت شخصیّت‌ها به یکدیگر، برجستگی متن، درهم‌آمیزی نثر معاصر و کهن و… از جمله تمهیداتی‌ هستند که نویسنده در این رمان به‌کار گرفته است.